[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | Преведувачите просто не добиваат признание. Не заработуваат за живот, туку сврзуваат крај со крај. Всушност многу малку луѓе се обучени како преведувачи, но повеќето имаат солидно факултетско образование и познавање на јазици, барем својот мајчин јазик. Имав пријателка која сметаше дека е токму во таа категорија, а мојот круг на пријатели се прошири вклучувајќи и други преведувачи. Никогаш не сум имала проблем да стекнам пријатели, но отсекогаш се чувствував „поинаква“ и сигурна сум дека и тие исто така. Кога мојата пријателка се пензионираше, ме предложи на нејзино место. Влегов во областа на реосигурување, за која што не знаев ништо. Исто така бев единствен преведувач таму и немав многу поддршка. Како и да е, тоа беше уште еден успех... На мојата нова работа почнав да пребарувам по документите, да поставувам прашања и побарав компанијата да ме запише на курсеви по осигурување. Колеџот за Осигурување беше отспротива и почнав да се информирам за противпожарните стандарди, полисите за осигурување и каталозите за ПП апарати во нивната библиотека. Учев за она што претходно немав луксуз да го правам - истражување. Првиот пат кога требаше да преведам предлог за осигурување на нуклеарна централа, добив повик од шефот на тој оддел, кој ми честиташе за извршената работа. „Многу позитивно во однос на она на што сме навикнати“, рече тој. Какво воздигнување! Јас се информирав за еден документ сличен на напатствието со кое имав потешкотија, но кога видов дека мојата претходничка го употребила зборот „јатка“ наместо „јадро“, сфатив дека документите се бескорисни. Појдов отспротива во библиотеката и го побарав терминот „нуклеарни централи“. Веднаш ја најдов сета потребна терминологија. Се разбира, деновиве треба да се потрудиш повеќе за да бидеш добар преведувач. |