[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | [...] Преведувачите едноставно не го добија потребното признание, тие не очекуваа да заработат многу за живеење, само колку да преживеат. Многу малку луѓе беа всушност обучени за преведувачи, но повеќето имаа солидно високо образование и солидно познавање на јазиците, барем на нивниот јазик. Имав пријател кој спаѓа точно во таа категорија и мојот круг на пријатели се прошири за да вклучува и други преведувачи. Открив дека се многу поинтересни како луѓе и открив дека честопати имавме слични животни искуства. Никогаш не сум имал проблем да се склопувам пријателства, но секогаш се чувствував „различно“ и сигурен сум дека и тие го почувствуваа тоа. Кога мојата пријателка се пензионираше, таа ме препорача како нејзина замена. Сега влегов во сферата на реосигурување, за што не знаев ништо. Јас исто така бев единствениот преведувач таму и не ми требаше многу да се вратам назад. Сепак, тоа беше уште едно достигнување плус.... На мојата нова работа, почнав да ги разгледувам датотеките, поставував прашања и ја натерав компанијата да ме запише на курсеви за осигурување. Колеџот за осигурување ми беше преку улица, и јас се консултирав за противпожарните кодови, полисите за осигурување и каталозите за гаснење пожар во нивната библиотека. Јас го научив она што никогаш не сум имал луксуз да го сторам порано: истражување. Првиот пат кога морав да го преведам предлогот за целите на осигурување на нуклеарната централа, добив повик од главниот човек во тој оддел, честитајќи ми за работата што ја направив. „Поволно се споредува со она на што сме навикнати“, рече тој. Каква надменост! Она што се случи беше додека го внесував документот во датотеките беа слични на оној кој го користев за совет, но кога видов дека мојот претходник го користел зборот „нуклеус“ наместо „јадро“, сфатив дека датотеките беа бескорисни за мене . Отидов преку улицата до библиотеката и погледнав „нуклеарни централи“. Веднаш ја најдов целата терминологија што ми требаше. Потребно е многу повеќе од тоа да се биде добар преведувач деновиве, се разбира. [...] |