We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Στο Σύντενχαμ έχουμε συνηθίσει στο γκλάμουρ επώνυμων: η Κέλλυ Μπρουκ και ο Τζέισον Στέιθαμ έμεναν πάνω από τον οδοντογιατρό. Μόλις όμως η Ανούσκα Χέμπελ άγγιξε με το τακούνι της το ραγισμένο τσιμέντο έξω από το σπίτι μου, ήταν αδύνατο να μήν πάει ο νους μου σ’εκείνες τις παλιές φωτογραφίες του Picture Post στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που δείχνουν τους Βασιλείς να επισκέπτονται βομβαρδισμένες οικογένειες. Παρόλα αυτά, η άφιξή της στο συνοικιακό μου φτωχικό δεν είχε να κάνει με συμπόνοια. Η Χέμπελ – η γυναίκα που ανακάλυψε τα «boutique hotels» πριν ακόμα αυτά ονομαστούν έτσι – είχε έρθει να μου δώσει πληροφορίες που, αν κρίνει κανείς από τα δισέλιδα των περιοδικών εσωτερικής διακόσμησης και από τις ανησυχίες που γράφονται στα φόρουμ για μαστορέματα στο Ιντερνετ, θα έκαναν τους μισούς ιδιοκτήτες του Δυτικού κόσμου να σκάσουν: πώς να δώσεις σ’ ένα απλό σπίτι τον αέρα και τον παλμό μιας πεντάστερης σουίτας των 750 λιρών τη βραδιά. Δηλαδή στην περίπτωση αυτή, πώς να Χεμπελάρεις ένα απλό διαμερισματάκι, το μεσαίο σ’ ένα τριόροφο Βικτωριανό σπίτι. «Γίνεται», μου είπε, ρίχνοντας ένα βλέμμα γύρω στην κουζίνα μου. «Οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει. Δεν βλέπω τον λόγο γιατί να μη γίνεται. Βέβαια πρέπει να υπάρχει συνέχεια από δωμάτιο σε δωμάτιο. Πρέπει να ακολουθείται η ίδια ιδέα πέρα – πέρα.» Έμεινε σκεπτική, βλέποντας την έξοδο κινδύνου. «Και θα πρέπει βέβαια να αγοράσεις και το διπλανό σπίτι.» Πλάκα κάνει. Νομίζω. ...... Αξίζει να σταθείς, να αναλογιστείς το παράδοξο αυτής της παρόρμησης. Το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου είναι ένας χώρος που έχει πάθει αμνησία. Θα ήταν πρόβλημα αν έφερε κανένα σημάδι από κάποιον παλιότερο ένοικο, κυρίως γιατί πολλοί από μας πηγαίνουμε στο ξενοδοχείο για να κάνουμε πράγματα που δεν κάνουμε σπίτι μας. Υποτίθεται πως ένα δωμάτιο ξενοδοχείου καθαρίζεται πολύ καλά, σαν να είχε μόλις απομακρυνθεί από το κρεββάτι ένα πτώμα. (Καμμιά φορά θα ‘χει γίνει κι’ αυτό.) Αντίθετα το εσωτερικό των σπιτιών είναι ακριβώς το αντίθετο: είναι ένας θησαυρός μνήμης. Η ιστορία των κατοίκων τους έπρεπε νάναι εκεί, στις φωτογραφίες πάνω απ’ το τζάκι, στους πίνακες στους τοίχους, στα βιβλία πάνω στα ράφια. Αν τα δωμάτια ξενοδοχείων ήταν άνθρωποι, θα ήταν χαμογελαστοί λοβοτομημένοι ασθενείς ή ολοφάνεροι ψυχοπαθείς.
|