Wat ik ga vertellen over mijn eerste nacht in New York, daar zullen Amerikanen om moeten glimlachen; het kan best zijn dat ik het daarom opschrijf. Ik herinner me dat ik in een boek van de geweldige Rudyard Kipling gelezen heb over de angsten die de wilde Mowgli ervoer toen hij voor het eerst in een dichte hut sliep: de gewaarwording van een dak boven zijn hoofd werd voor hem al snel zo ondraaglijk dat hij genoodzaakt was om buiten onder de blote hemel te gaan liggen. Nou, ik heb ongeveer dezelfde angst meegemaakt. Het waren de wolkenkrabbers, de grote reclameletters boven mij, de grote rode tonnen op gietijzeren stelten; teveel dingen in de lucht, echt, veel te onrustig daarboven. En dan ook nog die zes miljoen menselijke wezens opeengepakt rondom, dat gekrioel van mensen. Deze extreme opeenstapeling benauwde mij in mijn slaap. Oh! In mijn droom waren de wolkenkrabbers vervormd en lagen uitgestrekt op de grond! Een in het bijzonder (die van het grote rubberconcern, als ik me niet vergis), een die plotseling heel dichtbij opdook, die helemaal van marmer was en die een huiveringwekkend gewicht moest hebben!
Hij verpletterde me als een stuk afval en soms kreeg ik een hallucinatie waarbij ik zag dat hij overhelde en dreigde in te storten...

Het is zondag vandaag; de ochtend is gehuld in een zware en klamme nevel; het wordt weer een van die warme dagen van deze herfst die men hier 'Indian Summer' noemt. De zondagse slaperigheid hangt zwaar boven New York en in de avenues hebben de elektrische wagons ingestemd met een lawaaipauze. Niets te doen, de theaters zijn dicht en ik kan morgen pas beginnen met het volgen van de repetities voor het toneelstuk waarvoor ik naar Amerika gekomen ben. Maar in de buurt, vlakbij, ligt het Central Park dat ik vanuit mijn raam kan zien, met zijn bomen die al kaal zijn; daar zal ik dus naar toe gaan, om een frisse neus te halen en wat rust te zoeken.