Wat ik nu ga vertellen over mijn eerste nacht in New York zal de Amerikanen vast doen glimlachen, en daarom schrijf ik het juist. In een boek van de zeer gewaardeerde Rudyard Kipling las ik eens hoe de in de vrije natuur levende Mowgli het te kwaad kreeg toen hij voor het eerst in een dichte hut sliep: het gevoel dat er boven zijn hoofd een dak was, werd al snel zo ondraaglijk dat hij wel buiten, onder de blote hemel, móest gaan slapen. Welnu, de afgelopen nacht werd ik bijna door een dergelijke beklemming overvallen, en dat kwam door die wolkenkrabbers, door die gigantische reclameletters boven mijn hoofd, door die grote rode tonnen op hun gietijzeren staken; te veel dingen daar hoog in de lucht, gewoon te druk daar. En verder legde het benauwde gevoel dat er zes miljoen mensen opeengepakt om mij heen leefden, die overvloed van mensen, die opeenstapeling van overdrevenheid, een beklemmend gevoel op mijn slaap. O, die wolkenkrabbers, die in mijn dromen steeds hoger en vormlozer werden! Eén in het bijzonder (van het rubberconcern, als ik het goed heb) was wel heel dichtbij, en helemaal van marmer en ontegenzeglijk van een verpletterend gewicht! Hij gaf mij een drukkend gevoel en leek soms, in een hallucinatie, zelfs hellend en wankelend...

Vandaag is het zondag; de morgen breekt door de zware en klamme nevel heen; het wordt één van die warme herfstdagen die men hier "Indian summer" noemt. New York is verdoofd door die typische Engelse zondagssfeer. De altijd drukke voertuigen op de boulevards hebben een wapenstilstand ingelast. Saai hier, de schouwburgen zijn dicht en morgen pas kan ik naar de repetities van het toneelstuk dat de reden is waarom ik naar Amerika ben gekomen. Maar vlak in de buurt, uit mijn raam te zien, ligt Central Park, met zijn nu al kale bomen; en daar zal ik dus een poosje naar toe gaan, rustig in de open lucht.