ProZ.com translation contests »
1st Annual ProZ.com Translation Contest: "Awakening" » English to Tagalog » Entry by EnTG-Translator

Source text in English

Translation by EnTG-Translator (#6460) — Winner

Heathrow Airport is one of the few places in England you can be sure of seeing a gun. These guns are carried by policemen in short-sleeved shirts and black flak-jackets, alert for terrorists about to blow up Tie-Rack. They are unlikely to confront me directly, but if they do I shall tell them the truth. I shall state my business. I’m planning to stop at Heathrow Airport until I see someone I know. (...)

Astonishingly, I wait for thirty-nine minutes and don’t see one person I know. Not one, and no-one knows me. I’m as anonymous as the drivers with their universal name-cards (some surnames I know), except the drivers are better dressed. Since the kids, whatever I wear looks like pyjamas. Coats, shirts, T-shirts, jeans, suits; like slept-in pyjamas. (...)

I hear myself thinking about all the people I know who have let me down by not leaving early on a Tuesday morning for glamorous European destinations. My former colleagues from the insurance office must still be stuck at their desks, like I always said they would be, when I was stuck there too, wasting my time and unable to settle while Ally moved steadily onward, getting her PhD and her first research fellowship at Reading University, her first promotion.

Our more recent grown-up friends, who have serious jobs and who therefore I half expect to be seeing any moment now, tell me that home-making is a perfectly decent occupation for a man, courageous even, yes, manly to stay at home with the kids. These friends of ours are primarily Ally’s friends. I don’t seem to know anyone anymore, and away from the children and the overhead planes, hearing myself think, I hear the thoughts of a whinger. This is not what I had been hoping to hear.

I start crying, not grimacing or sobbing, just big silent tears rolling down my cheeks. I don’t want anyone I know to see me crying, because I’m not the kind of person who cracks up at Heathrow airport some nothing Tuesday morning. I manage our house impeccably, like a business. It’s a serious job. I have spreadsheets to monitor the hoover-bag situation and colour-coded print-outs about the ethical consequences of nappies. I am not myself this morning. I don’t know who I am.
Ang Paliparan ng Heathrow ay isa sa ilang mga lugar sa Inglatera kung saan makakasiguro kang makakita ng baril. Ang mga baril na ito ay bitbit ng mga alagad ng batas na nakasuot ng kamiseta at itim na flak jacket, alerto sa mga terorista na handang pasabugin ang Tie Rack anumang oras. Malabong mangyari na komprontahin nila ako nang direkta, ngunit kung gagawin nila iyon, sasabihin ko sa kanila ang katotohanan. Ilalahad ko ang aking layunin. Binabalak kong manatili sa Paliparan ng Heathrow hanggang sa makakita ako ng taong kakilala ko. (...)

Kamangha-mangha, naghintay ako ng tatlumpu't siyam na minuto at hindi nakakita ng kahit na isang taong kakilala ko. Wala kahit isa, at walang sinumang nakakakilala sa akin. Hindi ako nakikilala ng sinuman, tulad ng mga tsuper na mayroong panlahatang name-card (na ang ilang mga apelyido ay kilala ko), ako ay hindi kilala, ang kaibahan lamang ay na ang mga tsuper ay nakadamit nang mas maayos. Simula nang magkaroon ng mga bata sa bahay, anumang isuot ko ay mukhang pantulog. Amerikana, polo, t-shirt, maong, terno; tila ba pantulog na paulit-ulit nang naisuot at hindi na pinalitan pagkagising. (...)

Naririnig ko ang sarili kong nag-iisip tungkol sa lahat ng mga taong kilala ko na binigo ako sa hindi pag-alis nang maaga, isang Martes ng umaga para sa isang glamorosong destinasyon sa Europa. Ang aking mga dating katrabaho mula sa opisina ng pagseseguro ay malamang na nakapako pa rin sa kanilang mga mesa, tulad ng palagi kong sinasabing mangyayari sa kanila, nang nakapako pa rin ako doon, sinasayang ang aking oras at hindi mapakali habang si Ally ay patuloy na sumusulong, tinanggap ang kaniyang PhD at ang kaniyang unang libreng pag-aaral para sa pagsasaliksik sa Reading University, ang kaniyang unang promosyon.

Ang aming pinakabagong mga kaibigan, na mayroong seryosong trabaho at, dahil doon ay inaasahan kong makita anumang sandali sa ngayon, ay nagsabi sa akin na ang pangangalaga ng sambahayan ay isang tunay na disenteng gawain para sa isang lalaki, isang kagitingan pa nga, oo, katunayan ng pagiging lalaki ang manatili sa tahanan kasama ng mga bata. Ang mga kaibigan naming ito ay karamihan mga kaibigan ni Ally. Tila wala na akong kilalang iba pa sa ngayon, at malayo sa mga bata at sa mga eroplano sa ibabaw ng aking ulo, naririnig ang sarili kong nag-iisip, naririnig ko ang kaisipan ng isang reklamador. Hindi ito ang ninanais kong marinig.

Nagsimula akong umiyak, hindi isang paghikbi o pagtangis, ngunit tahimik, masaganang mga luha lamang na dumadausdos sa aking pisngi. Hindi ko nais na makita ako ng sinumang kakilala ko na lumuluha, dahil hindi ako ang tipo ng tao na bibigay at papalahaw sa paliparan ng Heathrow sa isang ordinaryong Martes ng umaga. Pinamamahalaan ko ang aming tahanan nang walang mintis, na tila isang negosyo. Ito ay isang seryosong trabaho. Mayroon akong mga spreadsheet upang subaybayan ang kalagayan ng bag ng aming vacuum cleaner at naka-color code na mga artikulo tungkol sa etikal na konsekwensya ng mga diaper. Hindi ako ang taong ito ngayong umaga. Hindi ko kilala kung sino ako.