ProZ.com translation contests »
5th ProZ.com Translation Contest: "Travel" » English to Dutch » Entry by Antoinette Verburg

Source text in English

Translation by Antoinette Verburg (#3325)

All travel is now merely a means of moving a camera from place to place, all travellers are ruled by the all-powerful lens. Visitors old-fashioned enough to wish only to stand and look with their anachronistic eyes are shoved aside by the photographers, who take it for granted that while they do their ritual focusing, nothing else may move or cross their vision. Those peculiar souls without a camera must step aside for those more properly occupied, must wait while the rituals take place, and must bide their time while whole coaches stop and unleash upon the landscape the Instamatic God. And the populations of whole countries seeing themselves cannibalised, swallowed up, vacuumed into the black-ringed staring eye, wrench what they can from the cannibals. You want picture my house, my camel? You pay.

None of this would matter, perhaps, if anything worthwhile was being accomplished. If all the constant busyness and clicking produced, at its end, what had not existed before, images of beauty captured or truth told. But, sadly, this isn't so. The camera is simply graffiti made respectable.

The camera is the means by which we stamp ourselves on everything we see, under cover of recording the Wonders of the World already wonderfully
recorded by professionals and on sale at every corner bookshop and newsagent. But what use to show Aunt Maud, back home, postcards of the Tuscan landscape, since we are not in the picture to prove that we were there?

No stretch of rocks has verity unless I am within it. No monument exists
but for my wife, leaning against it. No temple is of interest without my face beside it, grinning. With my camera I appropriate everything beautiful, possess it, shrink it, domesticate it, and reproduce it on my blank sitting-room wall to prove to a selected audience of friends and family the one absolutely vital fact about these beauties: I saw them, I was there, I photographed them, and, ergo, they are.

from "Amateur Photography: the World as it isn't and our Fred" by Jill Tweedie in the Guardian
Reizen is alleen nog maar een kwestie van een camera van de ene naar de andere plek slepen: alle reizigers zijn in de greep van de almachtige lens. Toeristen die zo ouderwets zijn om alleen maar met hun anachronistische ogen te willen kijken, worden aan de kant geduwd door de fotografen, die het vanzelfsprekend vinden dat er tijdens hun scherpstelrituelen niemand beweegt of door het beeld loopt. De zonderlinge snuiters zonder camera moeten het veld ruimen voor wie gepaster is uitgerust, moeten wachten wanneer alle rituelen worden uitgevoerd, en moeten lijdzaam toezien hoe hele busladingen zich met hun aanbeden Kodak op het landschap uitleven. Ook laten complete volksstammen zich opvreten, opslokken, opzuigen door het zwartomrande starende oog, waarbij zij de kannibalen zoveel mogelijk geld afhandig proberen te maken. You want picture my house, my camel? You pay.

Dit zou misschien allemaal niet zo erg zijn, als er nog iets van enig belang tot stand werd gebracht. Als al het constante gedoe en geklik uiteindelijk iets zou opleveren wat nog nooit eerder was vertoond: beelden waarin schoonheid werd vastgelegd of waarmee de waarheid werd verteld. Maar helaas is dat niet het geval. De camera is gewoon een soort veredelde graffiti.

De camera is het middel waarmee we ons stempel drukken op alles wat we zien, onder het mom van het vastleggen van de Wereldwonderen, die allang prachtig zijn vastgelegd door professionele fotografen en bij elke boekhandel of krantenkiosk te koop liggen. Maar wat heeft het voor zin om thuis aan tante Truus ansichtkaarten van het Toscaanse landschap te laten zien, als we niet kunnen bewijzen dat we er geweest zijn doordat we er zelf ook op staan?

Een rotspartij krijgt pas betekenis met mij erbij. Een monument bestaat pas als mijn vrouw ertegenaan leunt. Een tempel wordt pas interessant met mijn grijnzende kop ernaast. Met mijn camera eigen ik me alles toe wat mooi is, ik maak het klein, ik tem het, en reproduceer het op mijn smetteloze woonkamermuur om aan een select gezelschap van familie en vrienden het enige absolute cruciale feit over deze schoonheden te bewijzen: ik heb ze gezien, ik was erbij, ik heb ze gefotografeerd, en dus bestaan ze.

Uit: Jill Tweedie, 'Amateur Photography: the World as it isn't and our Fred', The Guardian.