Al fin, su marido se cansó de quedar bien con ella y se fue a quedar bien con alguien más.
Los primeros días Ofelia sintió la soledad como un cuchillo y se tuvo tanta pena que andaba por la casa a ratos ruborizada y a ratos pálida. [...]
Un día cambió los cuadros de pared, otro regaló sillas del comedor que de tanto ser modernas pasaron de moda. [...]. Al último arremetió contra su sala, segura de que urgía cambiar la tela de los sillones.
El tapicero llegó al mismo tiempo en que le entregaron por escrito la petición formal de divorcio. La puso a un lado para pensar en cosas más tangibles que el desamor en ocho letras. Trajinó en un muestrario buscando un color nuevo y cuando se decidió por el verde pálido el tapicero llamó a dos ayudantes que levantaron los muebles rumbo al taller.
[...] Ofelia los vio irse y siguió con la mirada el rastro de cositas que iban saliendo de entre los cojines: un botón, dos alfileres, una pluma que ya no pintaba, unas llaves de quién sabe dónde, un boleto de Bellas Artes que nunca encontraron a tiempo para llegar a la función, el rabo de unos anteojos, dos almendras que fueron botana y un papelito color de rosa, doblado en cuatro, que Ofelia recogió con el mismo sosiego con que había ido recogiendo los demás triques.
Lo abrió. Tenía escrito un recado con letras grandes e imprecisas que decía: «Corazón: has lo que lo que tu quieras, lo que mas quieras, has lo que tu decidas, has lo que mas te convenga, has lo que sientas mejor para todos».
«¿Has?», dijo Ofelia en voz alta. ¿Su marido se había ido con una mujer que escribía «haz» de hacer como «has» de haber? ¿Con una que no le ponía el acento a «tú» el pronombre y lo volvía «tu» el adjetivo? ¿Con alguien capaz de confundir el «más» de cantidad con el «mas» de no obstante?
La ortografía es una forma sutil de la elegancia de alma, quien no la tiene puede vivir en donde se le dé la gana.
Según el pliego que debía firmar, la causa del divorcio era incompatibilidad de caracteres. «Nada más cierto», pensó ella. «La ortografía es carácter». Firmó. | Τελικά, ο άντρας της κουράστηκε να προσπαθεί για τη σχέση τους κι έφυγε για να προσπαθήσει με κάποια άλλη. Τις πρώτες μέρες η Οφηλία ένιωθε τη μοναξιά σαν μαχαίρι κι έναν πόνο που την έκανε να περιφέρεται στο σπίτι άλλοτε αναψοκοκκινισμένη κι άλλοτε χλωμή. (...) Μια μέρα άλλαξε τους πίνακες στους τοίχους, κι ύστερα χάρισε τις καρέκλες της τραπεζαρίας που στην εποχή τους είχαν υπάρξει πολύ μοντέρνες.(...) Στο τέλος όρμησε στο σαλόνι με τη βεβαιότητα ότι έπρεπε οπωσδήποτε να αλλάξει ύφασμα στις πολυθρόνες. Ο ταπετσέρης έφτασε τη στιγμή που της παρέδιδαν γραπτώς την επίσημη αίτηση διαζυγίου. Την άφησε σε μια άκρη για να σκεφτεί πιο πρακτικά θέματα από το τέλος μιας αγάπης σε οκτώ γράμματα. Φυλλογύρισε το δειγματολόγιο ψάχνοντας ένα καινούριο χρώμα κι όταν κατέληξε σε ένα απαλό πράσινο, ο ταπετσέρης φώναξε τους δυο βοηθούς του για να μεταφέρουν τα έπιπλα στο εργαστήριο. (...) Η Οφηλία τους κοίταζε να φεύγουν και με το βλέμμα της ακολούθησε τα αντικείμενα που ξεπρόβαλαν ένα - ένα ανάμεσα από τις μαξιλάρες: ένα κουμπί, δυο παραμάνες, μια πέννα που δεν έγραφε πια, κάτι κλειδιά-ένας θεός ξέρει απο πού-, ένα φυλλάδιο της Καλών Τεχνών που είχαν χάσει και τελικά δεν πρόλαβαν ποτέ να δουνε την παράσταση, τον σκελετό απο κάτι γυαλιά, δυο ξεχασμένα αμύγδαλα κι ένα ροζ χαρτάκι, διπλωμένο στα τέσσερα, που η Οφηλία μάζεψε με την ίδια ηρεμία που είχε μαζέψει τα υπόλοιπα μικροπράγματα. Το άνοιξε. Ήταν ενα μήνυμα γραμμένο με μεγάλα και ακανόνιστα γράμματα που έλεγε: "Αγάπη μου: κάνε ότι θέλεις, ότι θέλεις περισσότερο, κάνε ότι αποφασίσεις, κάνε ότι σε συμφέρει, κάνε ότι σου φαίνετε ποιο σωστό για όλους". "'Οτι;", είπε η Οφηλία δυνατά. Ο άντρας της είχε φύγει με μια γυναίκα που έγραφε "ότι" αναφορικό αντί για "ό,τι" επιμεριστικό; Με κάποια που δεν ξεχωρίζε το "ε" της ενεργητικής φωνής από το "αι" της παθητικής; Με κάποια που ήταν ικανή να μπερδέψει το "πιο" της σύγκρισης με το "ποιο" της ερώτησης; Η ορθογραφία είναι ένα λεπτό δείγμα κομψότητας της ψυχής, κι οποιος δεν την κατέχει, μπορεί να πάει να ζήσει όπου θέλει. Σύμφωνα με το έγγραφο που έπρεπε να υπογράψει, αιτία του διαζυγίου ήταν η ασυμφωνία χαρακτήρων. "'Ετσι ακριβώς", σκέφτηκε. "Η ορθογραφία είναι θέμα χαρακτήρα". Και υπέγραψε.
|