Τελικά, ο άντρας της κουράστηκε να προσπαθεί για τη σχέση τους κι έφυγε για να προσπαθήσει με κάποια άλλη.
Τις πρώτες μέρες η Οφηλία ένιωθε τη μοναξιά σαν μαχαίρι κι έναν πόνο που την έκανε να περιφέρεται στο σπίτι άλλοτε
αναψοκοκκινισμένη κι άλλοτε χλωμή. (...)

Μια μέρα άλλαξε τους πίνακες στους τοίχους, κι ύστερα χάρισε τις καρέκλες της τραπεζαρίας που στην εποχή τους είχαν υπάρξει πολύ μοντέρνες.(...) Στο τέλος όρμησε στο σαλόνι με τη βεβαιότητα ότι έπρεπε οπωσδήποτε να αλλάξει ύφασμα στις πολυθρόνες.
Ο ταπετσέρης έφτασε τη στιγμή που της παρέδιδαν γραπτώς την επίσημη αίτηση διαζυγίου. Την άφησε σε μια άκρη για να σκεφτεί πιο πρακτικά θέματα από το τέλος μιας αγάπης σε οκτώ γράμματα. Φυλλογύρισε το δειγματολόγιο ψάχνοντας ένα καινούριο χρώμα κι όταν κατέληξε σε ένα απαλό πράσινο, ο ταπετσέρης φώναξε τους δυο βοηθούς του για να μεταφέρουν τα έπιπλα στο εργαστήριο.
(...) Η Οφηλία τους κοίταζε να φεύγουν και με το βλέμμα της ακολούθησε τα αντικείμενα που ξεπρόβαλαν ένα - ένα ανάμεσα από τις μαξιλάρες: ένα κουμπί, δυο παραμάνες, μια πέννα που δεν έγραφε πια, κάτι κλειδιά-ένας θεός ξέρει απο πού-, ένα φυλλάδιο της Καλών Τεχνών που είχαν χάσει και τελικά δεν πρόλαβαν ποτέ να δουνε την παράσταση, τον σκελετό απο κάτι γυαλιά, δυο ξεχασμένα αμύγδαλα κι ένα ροζ χαρτάκι, διπλωμένο στα τέσσερα, που η Οφηλία μάζεψε με την ίδια ηρεμία που είχε μαζέψει τα υπόλοιπα μικροπράγματα.
Το άνοιξε. Ήταν ενα μήνυμα γραμμένο με μεγάλα και ακανόνιστα γράμματα που έλεγε: "Αγάπη μου: κάνε ότι θέλεις, ότι θέλεις περισσότερο, κάνε ότι αποφασίσεις, κάνε ότι σε συμφέρει, κάνε ότι σου φαίνετε ποιο σωστό για όλους".
"'Οτι;", είπε η Οφηλία δυνατά. Ο άντρας της είχε φύγει με μια γυναίκα που έγραφε "ότι" αναφορικό αντί για "ό,τι" επιμεριστικό; Με κάποια που δεν ξεχωρίζε το "ε" της ενεργητικής φωνής από το "αι" της παθητικής; Με κάποια που ήταν ικανή να μπερδέψει το "πιο" της σύγκρισης με το "ποιο" της ερώτησης;
Η ορθογραφία είναι ένα λεπτό δείγμα κομψότητας της ψυχής, κι οποιος δεν την κατέχει, μπορεί να πάει να ζήσει όπου θέλει.
Σύμφωνα με το έγγραφο που έπρεπε να υπογράψει, αιτία του διαζυγίου ήταν η ασυμφωνία χαρακτήρων. "'Ετσι ακριβώς", σκέφτηκε. "Η ορθογραφία είναι θέμα χαρακτήρα". Και υπέγραψε.

Στο τέλος, ο άντρας της κουράστηκε να τα έχει καλά μαζί της και έφυγε για να τα έχει καλά με κάποια άλλη.
Τις πρώτες μέρες η Οφέλια ένιωθε τη μοναξιά να την τρυπάει σαν μαχαίρι και είχε τόση λύπηση για τον εαυτό της που περιφερόταν στο σπίτι πότε κατακόκκινη και πότε χλωμή. [...]

Τη μια μέρα άλλαξε θέση στα κάδρα, την άλλη χάρισε τις καρέκλες της τραπεζαρίας οι οποίες ήταν τόσο μοντέρνες που είχε περάσει η μόδα τους. [...] Τέλος, έπεσε με τα μούτρα στη σάλα, βέβαιη πως έπρεπε επειγόντως να αλλαχτεί το ύφασμα στις πολυθρόνες.
Ο ταπετσέρης έφτασε τη στιγμή που της παρέδιδαν γραπτώς την επίσημη αίτηση διαζυγίου. Την έβαλε σε μια άκρη για να σκεφτεί πράγματα πιο απτά από τον έρωτα που εξανεμίστηκε σε οκτώ γράμματα. Κοίταξε νευρικά ένα δειγματολόγιο ψάχνοντας ένα καινούριο χρώμα και όταν αποφάσισε ότι θέλει το χλωμό πράσινο ο ταπετσέρης φώναξε δυο βοηθούς του οι οποίοι σήκωσαν τις πολυθρόνες για να τις πάνε στο εργαστήριο.
[...] Η Οφέλια τούς είδε να φεύγουν και παρακολούθησε με τα μάτια της τα ίχνη από μικροπράγματα που ξεπρόβαλαν μέσα από τα μαξιλάρια: ένα κουμπί, δυο καρφίτσες, ένα φτερό που δεν έγραφε πια, κάτι κλειδιά ποιος ξέρει από πού, ένα εισιτήριο για κάποιο θέαμα που δε βρήκαν εγκαίρως για να δουν την παράσταση, η ουρά από κάποια ματογυάλια, δυο αμύγδαλα που προορίζονταν για ορεκτικό και ένα χαρτάκι σε ροζ χρώμα, διπλωμένο στα τέσσερα, που η Οφέλια περιμάζεψε με την ίδια ηρεμία που είχε μαζέψει και όλα τα υπόλοιπα μπιχλιμπίδια.
Το άνοιξε. Ήταν ένα σημείωμα γραμμένο με μεγάλους και δυσδιάκριτους χαρακτήρες που έλεγε: «Καρδιά μου, κάναι ότι εσύ νομίζεις, αυτό που θες περισσότερο, κάναι ότι αποφασίσεις, ότι σε βολεύει περισσότερο, κάναι αυτό που νομίζεις καλύτερο για όλους».
«Κάναι;», είπε η Οφέλια δυνατά. Ο άντρας της είχε φύγει με μια γυναίκα που έγραφε «κάναι» αντί για «κάνε»; Με μια που δεν έβαζε κόμμα στην αντωνυμία «ό,τι» και την έκανε ειδικό «ότι»; Με κάποια ικανή να μπερδέψει τη λέξη «ώμος»-ωμοπλάτη με το σύνδεσμο «όμως»;
Η ορθογραφία είναι ένας αβρός τρόπος της κομψότητας της ψυχής, όποιος δεν την έχει μπορεί να ζήσει όπου του κάνει κέφι.
Σύμφωνα με το έγγραφο που έπρεπε να υπογράψει, η αιτία του διαζυγίου ήταν ασυμφωνία χαρακτήρων. «Αυτό ξαναπές το», σκέφτηκε εκείνη. «Η ορθογραφία είναι χαρακτήρας». Υπέγραψε.

Στο τέλος, ο άντρας της κουράστηκε να της κάνει τον καλό και πήγε να κάνει τον καλό σε άλλη.
Τις πρώτες μέρες η Οφηλία ένοιωσε τη μοναξιά σαν μαχαίρι και λυπόταν τον εαυτό της τόσο, ώστε πηγαινοερχόταν μέσα στο σπίτι πότε αναψοκοκκινισμένη και πότε χλωμή. […]
Κάποια μέρα άλλαξε τους πίνακες στον τοίχο, κάποια άλλη πάλι χάρισε τις καρέκλες της τραπεζαρίας που από πολύ μοντέρνες κάποτε είχαν πια γίνει ντεμοντέ.[…]. Την τελευταία ρίχτηκε στο σαλόνι της, βέβαιη έπρεπε επειγόντως να αλλάξει το ύφασμα στις πολυθρόνες.
Ο ταπετσιέρης έφθασε την ώρα που της παρέδιδαν επισήμως τη γραπτή αίτηση διαζυγίου. Την έβαλε στην άκρη για να σκεφτεί πιο απτά πράγματα από το τέλος του έρωτα με οκτώ γράμματα. Απασχολήθηκε με το δειγματολόγιο αναζητώντας ένα καινούργιο χρώμα και όταν κατέληξε στο χλωμό πράσινο ο ταπετσιέρης φώναξε δύο βοηθούς που πήραν τα έπιπλα για το εργαστήριο.
[…] Η Οφηλία τους είδε να φεύγουν και ακολούθησε με το βλέμμα τα ίχνη από τα μικροπράγματα που έπεφταν ανάμεσα από τα μαξιλάρια: ένα κουμπί, δύο καρφίτσες, ένα φτερό που δεν ζωγράφιζε πια, κλειδιά, ποιος ξέρει από πού, ένα εισιτήριο της Καλών Τεχνών που ποτέ δεν το βρήκαν έγκαιρα για να προλάβουν την παράσταση, το χερούλι ενός μονόκλ, δύο αμύγδαλα από κάποιο τσιμπολόγημα και ένα ροζ χαρτάκι, διπλωμένο στα τέσσερα, που η Οφηλία το μάζεψε με την ίδια ηρεμία με την οποία είχε μαζέψει και τα υπόλοιπα πραγματάκια.
Το άνοιξε. Είχε ένα μήνυμα γραμμένο με μεγάλα και τρεμάμενα γράμματα που έλεγε: «Καρδιά μου: κάναι ότι ότι θέλεις, αυτό που θες πιο πολύ, κάναι ότι αποφασισις, κάναι ότι σε βολέβι, αυτό που νομίζεις καλύτερο για όλους». Που μπέρδευε το ειδικό «ότι» με την αντωνυμία «ό,τι»;
Η ορθογραφία είναι μία λεπτή μορφή κομψότητας της ψυχής. Όποιος δεν την έχει μπορεί να ζήσει όπου του κάνει κέφι.
Σύμφωνα με το έγγραφο που έπρεπε να υπογράψει, αιτία του διαζυγίου ήταν η ασυμφωνία χαρακτήρων. «Τίποτα αληθέστερο», σκέφτηκε. «Η ορθογραφία είναι χαρακτήρας». Υπέγραψε.