ProZ.com translation contests »
11th ProZ.com translation contest: "Contemporary society" » English to Belarusian » Entry by Veronika B.


Source text in English

Translation by Veronika B. (#12703)

We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hem­pelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.

"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.

...

It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths.
Мы прывыклі да зачаравання лонданскага прадмесця Сайденхем: Кэлі Брук і Джэйсан Стэтхэм жылі над стаматолагам. Але калі абцасы Анушкі Хэмпел стукаюць па патрэсканаму цэменту стаянкі, размешчанай побач з маёй кватэрай, цяжка не ўспомніць фатаграфіі з часопіса Picture Post, зробленыя падчас каралеўскага візіту пацярпелых ад бамбавання сем'яў у часы Другой сусветнай вайны. Аднак, яе роль ў маім сціплым трактаце аб прыгарадзе больш, чым проста выраз сімпатыі. Хэмпель - жанчына, якая прыдумала буцік-гатэль перш, чым з'явілася гэтая фірмовая назва, - прыйшла, каб паведаміць мне інфармацыю з-за якой, мяркуючы па публікацыях у часопісах па інтэр'еры і трывожных паведамленнях на інтэрнэт форумах «Зрабі сам», здаецца, страціла надзею палова уласнікаў ў заходнім свеце: як надаць звычайнаму дому знешні выгляд і атмасферу пяцізоркавага гасцінічнага нумара коштам 750 фунтаў за ноч. У дадзеным выпадку, перарабіць у стылі Хэмпел сціплую пераабсталяваную кватэру, зробленную з сярэдняй часткі трохпавярховага віктарыянскага аднакватэрнага дома.
"Вы можаце гэта зрабіць", кажа яна, аглядаючы маю кухню. "Любы можа гэта зрабіць. Няма нiякіх прычын адмаўляцца ад ідэі. Але паміж нумарамі павінна быць паслядоўнасць. Усюды павінна прасочвацца адна ідэя". Яна з сумам глядзіць на пажарную лесвіцу. "І вам давядзецца купіць дом па суседству, вядома ж". Гэта жарт. Я спадяюся.
...
Аднак, варта зрабіць паўзу, калі ўзяць да увагі незвычайную акалiчнасць гэтага намера. Нумар у гатэлі - гэта прастора, страціўшая памяць. Мы былі б занепакоены, калі б яна мела якія-небудзь прыкметы папярэдніх жыхароў, у прыватнасці, па той прычыне, што многія з нас селяцца ў гатэлях для таго, каб рабіць рэчы, якія мы ніколі не зрабілі б дома. Мы чакаем, што гасцінічны нумар будзе прыбраны так старанна, як быццам труп толькі што выцягнулі з ложку (у некаторых выпадках, так сапраўды і адбываецца). Хатні інтэр'ер ўвасабляе ў сабе супрацьлеглыя ідэі: гэта сховішча успамінаў. Гісторыя яго жыхароў павінна зберагацца там: у фотаздымках на каміне, карцінах на сценах, кнігах на паліцах. Калі б нумары ў гатэлі былі людзьмі, яны былі б альбо ўсмешлівымі пацыентамі пасля лабатаміі, альбо добрапрыстойнымі псіхапатамі.


Discuss this entry